Here I am again complaining,
I was lightly punched in the arm
by a Badjao lady who hitched
on our baby bus ride.
She distributed little envelopes
with scrawls on them which I did
not bother to read, why?
Because both my arms
were holding bags.
Plus, I had no spare change,
I am financially-tied up,
on a very strict budget so to speak.
Sakto lang ang dala ko para sa araw na iyon.
Plus may umakyat ng bata
before pa sa kanya at namigay din
ng envelopes para
manghingi ng donasyon.
But no this lady would not take no
for an answer, she had to lay
her hands on me and berate me
in her dialect about not giving her alms.
Kung pwede ko lang siyang sabihan
na akala niyo po ba porke't maputi
ako at mukhang kano e sandamakmak
ang pera ko at dolyares pa ito?
Kaso hindi niya maiintindihan yun,
namamalimos nga siya eh
at mukhang di nakapag-aral,
indigent talaga.
Medyo nagsasawa na din kasi ako
na laging pahabain ang pisi ko
pagdating sa ganyan.
Na ako ang laging kailangan umunawa,
Hanggang kailan?
Pag may sumampal na sa akin or worse?
Hindi ba ako pwede maglakad ng
hindi tinitingnan or pinangmumulatan ng mata
or may libreng side comment pa?
Bakit hindi na lang sila
maglakad minding their own business,
kasi ako pinalaki ako ng mama ko
na wag mag-stare sa mga tao
dahil bastos yun.
At wag magbitaw ng salita na
makakasama ng loob nila.
If you do not have anything good
to say keep it to yourself kumbaga.
Kailangan pa niya ako talaga hampasin
sa braso, naiiyak na ako nun
kasi napuno na din ako.
Pinigilan ko lang, kunyari nagpunas ako ng pawis.
Hindi ba nila naiintindihan na may
kaniya-kaniya din tayong pinagdaraanan?
Na baka yung iba sumakay sa bus na iyon
para pumunta sa ospital o
kung ano man.
Hindi kasi sa lahat ng oras
kailangan maawa,
ad misericordiam is a fallacy nga di ba.
This is one of the reasons kung bakit
ayoko manatili dito sa Pilipinas,
may pagka-racist din naman
at judgemental.
